Jak Amerykanie wygrali II WW?

 Jak Amerykanie wygrali II WW?
 

 

 

 Siedzę sobie ostatnimi czasy w świątyni dumania i przeglądam podręcznik do Bolta. Szczególną uwagę poświęcając sekcji "Army List" i zastanawiam się jakim cudem Amerykanom udało się wygrać II WW. Ok pytanie źle postawione od samego początku bo tak naprawdę nie chodzi mi o wygranie wojny w sensie strategicznym bo tu z różnych źródeł dostaje odpowiedzi. Chodzi mi jednak o walki na poziomie taktycznym. Bo nawet Iwan z armii czerwonej wpadł na to że jak Fryce grają nie fer i jadą na nas niedobrymi czołgami, od których nasze pociski odbijają się jak groch od wrót stodoły to wymyślił kilka interesujących pomysłów aby zaradzić temu stanu rzeczy. A to pieska wyszkolił i minę podpiął. A to wprowadził słynny rozkaz nr 227 zapewniający stały dopływ "ochotników" do szturmowania czołgów przeciwnika w walce wręcz, czasami nawet wyposażonych w miny przeciwpancerne! A w ostateczności wymyślił takie piękne maszyny, jak SU-100 czy IS-2, które jak równy z równym konkurować mogły ze swoimi odpowiednikami po stronie niemieckiej. 

 

 

A Amerykanie? Wyobraźmy sobie taką sytuację. Dla uproszczenia przerysowaną. Ale skupiamy się na poziomie działania systemu Bolt Action. OK żeby była jasność od samego początku, nie chodzi mi o coś co panowie z Bolt Action zrobili źle, lub że nie zgadzam się z ich klasyfikacją pojazdów. Bo moim zdaniem wszystko jest w jak najlepszym porządku! Ale czytajcie dalej. Mamy wrzesień roku 1944. Dostajemy rozkaz zajęcia wsi. Mamy pecha i we wsi stacjonuje sobie jednostka grenadierów.  Wspierana przez Tygysa! Reinforcement platoon z Bolt Action pozwala nam wziąć tylko jeden pojazd wsparcia. A najlepsze co możemy przeciw niemu wystawić z naszej listy to Sherman 76mm. Niby mamy w liście "ciężki" czołg Pershing, nazywany ciężkim głównie dla podniesienia morale. Cytując za Wikipedią:  "Został on zaklasyfikowany jako czołg ciężki. Dokonano tego głównie dla podniesienia morale amerykańskich czołgistów, walczących z przeciwnikiem uzbrojonym w ciężkie czołgi typu Tygrys (po wojnie ponownie zmieniono klasyfikację)". 

 

 

 

 Ale bawimy się w system historyczny a rok mamy dopiero 1944, a Pershingi zostały wprowadzone do służby na froncie dopiero na parę miesięcy przed zakończeniem wojny. Więc najlepszą naszą bronią przeciwpancerną jest 76mm Sherman. Uzbrojony wdg. naszego systemu w Heavy Anti-tank weapon (+6) i sklasyfikowany zgodnie z prawdą jako czołg średni (9+). A na przeciw nas staje uzbrojony w Super Heavy Anti-tank weapon (+7) czołg ciężki (10+). I już na starcie dostajemy po dupie! Bo wystarczy że Tygrys groźniej spojrzy na Shermana i tamten podpala się na sam widok! Zresztą zgodnie z rzeczywistymi przebiegami walk.

 

 

 

 I tu pojawia się moje pytanie: Jak żyć panie premierze... A nie tamto drugie: Jak Amerykanie wygrali II WW. :-) Bo i owszem różnica w ptsach jest ale co z tego jak żaden z posiadanych assetów w innych rejonach listy nie pozwala nam skutecznie zniszczyć tego cholernego Tygrysa. Można się z nim pobawić w nomen omen kotka i myszkę teamem z bazooką lub próbować jakiejś armaty p-pancernej ale w najlepszym razie będzie to Medium Anti-tank. I tu ponawiam pytanie. Już abstrahując od systemu Bolt Action. Czy ktoś z was czytał coś ciekawego w temacie walk armii amerykańskiej ale z poziomu taktycznego? Jak radzili sobie w podobnych sytuacjach? Wycofywali się? Wzywali lotników? Wysyłali Shermany aż tamtym skończy się amunicja? Na National Geografic oglądałem kiedyś program o froncie we Włoszech. Był tam wywiad z weteranem Niemieckim, który opisywał obronę przełęczy w górach przed natarciem Amerykanów. I powiedział tak: "Pod koniec dnia skończyła nam się amunicja (do armaty 88mm). Im nie skończyły się Shermany!". Czy to rzeczywiście tak wyglądało? Czekam na komentarze.

 

 

 

Pozdrawiam.